تمام مشکل از جایی شروع می‌شود که همه چیز با حجم، اندازه و اعداد سنجیده می‌شود، هرچه بیشتر بهتر. تعدادپل‌ها زیادتر، ابعاد ساختمان و سازه بزرگتر، تعداد پروژه‌های در دست اقدام بیشتر. درکل آدمی به تر و ترین‌ها بیشتر توجه می‌کند و علاقه دارد. کمتر کسی را دیدم که از پیشرفت و توسعه کرمان صحبت کند و غیر از پل‌ها، ساختمان‌ها و عریض شدن خیابان‌ها چیز دیگری بگوید. توسعه خلاصه شده در هرچه بزرگتر، هرچه بیشتر و هرچه سریعتر. هیچ کدام از این بیشترها در ذات خود بد نیست اما درصورتی که متوازن باشند و باعث اختلال در جای دیگری نشود. همچون بیماری سرطان نباشد که تنها یک بخش از سیستم رشد کند و دیگر بخش‌ها ضعیف شده و کل سیستم از بین رود. توسعه بیشتر شهر کرمان در صورتی که اکثر منابع مالی و انرژی استان را به خود جذب کند یعنی سرطان. سرطانی مخصوص شهر‌ها و استان‌ها که نمونه دیگرش تهران است. تهران و مشکلاتش باشد برای جای دیگر، اما کرمان خودمان. می‌توان از زوایا و ابعاد مختلف به رشد و توسعه نامتوازن نگاه کرد و متخصیص باید در این مورد تحقیق کرده و  اطلاع‌رسانی کنند. در این متن -از نگاه یه شهروند- اشاره می‌کنم به سه مورد حیاتی پیرامون این موضوع و بقیه باشد برای فرصت دیگر.